Acılar Görmeyelim

Dört gündür hiç bir şey yapmak gelmedi içimden. Allah hepimize sabırlar versin, evlat acılarından hepimizi korusun.

Daha evvel korkulardan kurtulmak demiştim. Korkmadıklarımız çok kolay başımıza gelmez, bizi çoğu zaman korkularımız yönetir. Hastalanana kadar parmağımı kessem tetanoz oldum diye korkan ben, neler geldi geçti korkmamayı öğrendim. Hayatta çok zor şeylerin olduğunu görünce, bir takım evhamların ne kadar boş olduğunu anlıyoruz.

Kansere 2011 Mart ayında sol mememin ucunun hafifçe içe çekildiğini gördüm. Mamografi çekiminden sonra acil olarak ultrasona çağırıldım. Ultrasondan sonra bir cerraha görülmem söylendi. Doktorla görüştüm, biyopsi yaptırdım bir şeyin olmadığı çıktı ve hepimiz çok sevindik. Ama ben çok tedirgindim, başka bir doktora gittim. Prof. R. Yalın "kızım mamografi raporlarını da mı okumadın, sen 3. derece kansersin hemen ameliyat olman lazım" dedi. Dünya başıma yıkıldı. Doktora kısıtlı bir bütçem olduğunu orada burada uğraşmak istemediğimi, ameliyat ve sonrasını rahat geçirmek istediğimi söyledim. Bana çok yardımcı oldu, hemen o anda yetiştirdiği bir asistanını aradı. Telefonlara mesaj atmadan cevap vermeyen asistanı hocasına hemen cevap verdi, durumumu anlattı ve ertesi güne randevu aldık. Maltepe Üniversitesi Hastanesi'nde üç gün sonra ameliyat oldum. Bütün dostlarım, yakınlarım, kardeşlerim, çocuklarım ve eşim hepsi yanımdaydı. Ameliyatımı Manuk Manukyan yaptı. Şimdi evladım kadar sevdiğim bana çok yardımcı olan bir insan. Ameliyat sonrası tam bir ızdıraptı. Koltuk altındaki 24 lenften 23ü alınmış, sol göğsüm alınmamıştı. Ama ben sancıdan ölüyordum. Küçük oğlum ve kardeşim yanımda harab oldular. "Yatağa kaldırın" "yatağa indirin" diye saat 14'ten 23'e kadar böyle devam etti. 23'te hemşire geldi "belki de stresten vertigonuz tutmuştur" diyerek bir iğne yaptı, sonrasında çok rahat ettim.  İkinci gün direnlerle eve çıktım. Evde üçüncü gün diren koltuk altında bağlı olduğu yerden çıktı gece 21'di ve ben korkudan öldüm. Hemen hastaneye gittik. Akıntılar bittiği için çıkmasında bir sorun yokmuş. Bir hafta sonra kontrole gittim. Ameliyat olduğum göğsümden çok memnundum,  her şey yolunda gibi gözüküyordu. Doktorum Manuk'un odasında bir daha ameliyat olarak göğsümün alınacağını çünkü patolojide göğsün altında kanser hücrelerinin kaldığı çıkmış. Kıyametleri kopardım, ağladım, bağırdım, "göğsümü aldırmam" dedim. Manuk beni Onkoloğa götürdü bir de Onun anlatması için. Orada da göğsümü aldırmayacağımı hiç bir tedavi de olmayacağımı söyledim. Doktorlar beni iknaya çok çalıştı, sonrasında eve geldik. İki oğlum raporlarımla birlikte raporlarımı doktorlara gösterip beni doktorlara götürdüler. Bakan doktorlar göğsün alınması gerektiğini söylediler.

Bugün bu kadar yazmak istiyorum. Bizim günümüz günümüze uymaz. Bazen çok uyumlu bazen çok uyumsuz oluruz. Devamında yaşadıklarımı anlatmaya devam edeceğim. Bu arada tedavi olurken kolaylıkları da anlatacağım.

Hoşça kalın...